El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

16 junio, 2008

De pijerío total

Este fin de semana he tenido bodorrio, pensé que no me lo iba a pasar del todo bien, pero las espectativas fallaron favorablemente. Al fin y al cabo me divertí bastante, 22 horitas consecutivas a pie, pues me levanté a las 8:00 AM para ponerme mona, despues pinchitos, misa de boda, aperitivos y gran banquete. Después de todo buen banquete que se precie, sesión pachangueo con el dúo sacapuntas aquel que nos amenizó la comida... de bailoteo hasta las 21:00 PM, recogida momentánea en casa para cambiarse e ir de marcha hasta las 6:00AM... conclusión: un día duro, muchas tías buenas sueltas por la disco, algún que otro guapo y yo borracha como una cuba. Ya contaré más detalles de la boda.

10 junio, 2008

Homenaje a las chicas VF

Puede que no sea nuestro mejor momento, pero yo tiendo mi mano a toda aquella nueva amistad que pueda aparecer en la vida, presto mis consejos a quien los quiera escuchar y cedo mi hombro por si fuese necesario llorar. La cosa puede ser para echarnos las manos a la cabeza y gritar, pero no para cortarse las venas (porque esta temporada se llevan largas) ¿o sí? Hay cosas que no pueden ser y si el plan principal falla, hay que tener alternativa, siempre un plan B.
La vida no se limita a planes conjutos sino a ilusiones individuales que decides compartir o no con alguien. Si por cualquier motivo ese alguien renuncia al derecho que le hemos otorgado al compartir nuestra ilusión, no la debemos perder de vista (llamémosle sueño, meta, logro...). Tenemos metas por alcanzar por nosotras mismas.
Para much@s las palabras no son más que humo ("borralla", motas de polvo suspendidas en el aire...) No se puede esperar mucho de la gente, que luego acaba decepcionando. Necesitamos una inyección de optimismo y yo las agoté pero aunque resulte poco reconfortante la frase que te dije, tenemos que creer en ella (nos merecemos lo mejor del mundo).
Un beso y ánimo, aquí tendrás una amiga para cuando la necesites.
PD: Porque hoy ha sido un día duro para las dos, tú por lo tuyo y yo por lo de mi gato, que se ha muerto hoy. Mañana intentaré hacerle un homenaje a él, porque también lo merecía.

09 junio, 2008

Mutación


Poco a poco, a medida que pasan los días y mi cabeza no para de funcionar la siento. Sé que en lo más hondo de mi ser, en eso que dicen llamar alma, hay algo que está cambiando. Poco a poco la lástima que me tengo me está haciendo ver cosas que no son y me está haciendo construir barreras hacia los demás.
Grano a grano voy construyendo una fortaleza, un escudo y un caparazón que me protejan en el futuro. No me gustaría aislarme de la gente a la que más quiero pero en ocasiones siento que no lo puedo evitar. Algo en mi interior está cambiando, mi ser está mutando, y lo peor de todo es que lo estoy viendo venir y no puedo ponerle freno a mi comportamiento.
PD: Al final terminaré por construr la fortaleza, pondré un portal enorme con una cerradura blindada y tiraré la llave al mar.
PD2: O quizás contruya una torre sin escaleras para ver el mundo desde arriba a la que nadie pueda acceder, más que los pájaros que como yo intentan ser libres como el viento. Y eso que el sector de la construcción está en crisis...

01 junio, 2008

Analizando las cosas de cerca...

Ultimamente no sé que es lo que me pasa, por eso he tenido que pedir que me examinen de cerca. El voluntario para eso fue Roxo, mi gato naranja con hocico afilado. Una vez terminó de examinarme me dijo "tú eres la única que puede saber qué es lo que te pasa" y tiene razón, así que me he puesto a pensar y pensar hasta que al fin di con un ápice de lo que me ocurre.

Para quien no lo sepa estoy intentando dejar malas costumbres del pasado atrás y puliendo un poco mis defectos. Estoy tratando de recomponer un pedazo de mi alma que se rompió por accidente. Pero últimamente estoy sintiendo una dependencia que no quiero que vaya a más, por eso he decidido esconderme en mi rinconcito secreto y me escabullo como buenamente puedo. No quiero agobiar a nadie y puede que por eso me esté aisalando otra vez. A ver cómo arreglo la situación... Parece que me he subido al tren de la incertidumbre, ¿a dónde llegaremos así?