El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

30 mayo, 2011

Una perla de frase

"Cuando por las noches mires al cielo, al pensar que en una de aquellas estrellas estoy yo riendo, será para ti como si todas las estrellas riesen. ¡Tú sólo tendrás estrellas que saben reír!" Extraído de El principito de Saint-Exupéry.

Cuando los caminos de la vida se llenan de maleza

En ocasiones caminamos por los senderos de la vida sin saber a donde nos llevarán y no nos damos cuenta de como la maleza crece en nuestro entorno con cada paso que damos, hasta que llega un día que miras hacia uno y otro lado y te das cuenta de que solo ves hierba a tu alrededor.
A diferencia de un camino que te puedas encontrar en el campo, las veredas de la vida no está delimitadas con arena y roca para distingurse de la inmesidad de la hierba y tenemos que vagar por el terreno sin miedo. As veces los miedos nos paralizan y nos quedamos paradas sin saber qué hacer, si enterrar la cabeza en la arena, correr hacia adelante o hacia atrás, o dejar que te abduzcan los extraterrestres. Pues no, no debemos pararnos y decidir al tuntún lo que primero nos pase por la cabeza... debemos considerar la opción de alejarnos un poco y subirnos a esa colina que nos permite tener una perspectiva diferente para continuar la trayectoria que habremos de decidir. Pensar y vencer los miedos, marcarnos metas y tratar de alcanzarlas, marcar qué nos gusta y qué no nos gusta para poder cambiarlo.
Hoy, o más bien hace unos días, me di cuenta de que me hallaba paralizada por el miedo. Sí, otra vez cometiendo los mismos errores de los que no sé salir más que escribiendo sobre ellos para liberarme de mis pesos. Hoy quiero decirme a mí misma que me quiero descargar de esos miedos e inseguridades que tanto me pesan y quiero seguir luchando por pensar en positivo, por sentir en positivo, por vivir en positivo.
Hoy siento que soy una persona pequeña con afán de crecer, una mujer con cualidades positivas que vencen a las imperfecciones y a todos esos aspectos negativos que pueda poseer. Voy a ser sincera conmigo mismo y con el mundo que me rodea porque es bonito sentirse bien y dejar que en mi rostro se dibuje una gran sonrisa que contagie a todo aquel que me rodee. Hoy sonrío para mí, porque yo lo valgo, porque yo me quiero y porque sigo enamorada de este mundo que muchos tratan de mediocre y gris, porque hay pequeñas cosas que siguen valiendo la pena, porque sigue existiendo gente que merece lo mejor y eso está oculto en los pequeños detalles.

24 mayo, 2011

Cando sorrir custa máis do que esperamos

Ás veces pode doer o primeiro sorriso do día, hai días nos que custa facelo e por eso nos escoce a alma ó intentalo. Pode que outras veces nese intento salten unhas bágoas que esvaran polas meixelas e ó mirarte ó espello te sintes espida e soa. Nesos momentos é preciso, urxente, prioritario, indispensable rescatar un momento da nosa memoria, un momento no que sentimos tocar o ceo coas mans, no que nos sentimos afortunadas e tremendamente felices (porque os hai, creédeme que os hai). A min cústame ás veces, e levo varios días grises pero sempre me regalo un sorriso pensando nesos momentos que teño almacenados na cabeza, os bos.
Cando por calquera razón nos custa incluso rescatar un bo recordo da nosa mente é preciso facer que a nosa alma se sosego -o sorriso é precisamente a mostra dese alivio- é preciso tirar doutros medios que pode resultar ridículos. Probade un día que vos custe sorrír a poñervos un bolígrafo en horizontal na boca e aguantar un rato así, intentando facer vida normal. Cando vos vexades reflexadas por casualidade nun espello da casa por forza vos dará a risa por sentirvos ridículas e o sorriso se debuxará, ainda que sexa por un instante, no voso rostro.
Con ese sorriso un raio de sol iluminará un día gris, unha tempada gris pero actuará como raio esperanzador e sorrir custará menos, doerá menos e será un punto de inflexión se vos propoñedes sorrir só unha vez ó día. Se compartides un sorriso con un ser querido observaredes como, ó igual que ós grembins co auga, se multiplican. Un raio dará paso a dous, dous a catro, catro a oito e oito a dezaseis e así sucesivamente hasta crear un mundo que nos rodea de ispiración para o bo rollo. Un mundo mellor é posible se o acompañas dun sorriso compartido, eso seguro.
Eu este sorriso bríndovolo a vos amig@s, en especial lle mando un ó meu amor que de seguro lle ha sacar bo partido. Para ti "T" :D

20 mayo, 2011

Os contos que eu conto

Non sei se vos ardades daquelas historias de ogros e princesas que escribía hai tempo, eu si me acordo. Non eran historias con príncpes azuis, porque eso non existe e de facelo seguro que habían desteñir, e en estas historias os ogros non sempre son malos, e as madrastras tampouco, os sapos non se convirten en príncpes ó bicalos e a calabaza nunca foi carroza...
A princesa non se namorou dun príncipe senon de unha ogro verde (Shreky era femia a diferencia de Shrek dos filmes de DreamWorks), tampouco esperou nunca casarse cun príncpe azul montado nun cabalo branco, e no banquente do final do conto as perdices aplaudían co público o amor de dous seres femininos que se amaban libremente, comían grelos!

19 mayo, 2011

Dudas y certezas

¿Cómo controlar lo incontrolable? Es lo que me pregunto casi a diario por mil razones. No sé como controlar una parte de mi ser, que se disocia los días de luna llena; no sé como controlar ese resorte que salta cuando algo perturba mi buen estar; no sé como aplacar el sentimiento de culpa que en ocasiones aflora sin razón; no sé como evitar que mis lágrimas se desprendan de mis ojos en situaciones que pueden resultar ridículas, haciéndome sentir estúpida una y otra vez; no sé como deshacerme del sentimiento de ridículo que me aborda cuando me muestro frágil; no sé si ser frágil y fuerte son dos condiciones que se puedan dar de forma simultánea en un ser; no sé como controlar todas estas cosas y muchas otras que se me pasan por la cabeza en determinados momentos.
No sé, y puede que algunas cosas jamás las llegue a entender, como controlar lo incontrolable pero si sé otras muchas cosas: sé que no quiero dejerme vencer por mis dudas y mis miedos, sé que lucharé en esta vida por seguir adelante hasta el último aliento, sé que todo aquello que pueda entender y quiera cambiar lo haré por ser mejor; sé que soy afortunada y que una lágrima de vez en cuando no hace mal a nadie, al fin y al cabo es humano e hidrata los ojos; sé que esto que escribo es una reflexión de mi mente sobre mi comportamiento y que así lo veré desde otro ángulo; sé que hay detalles que se escapan a mi control y que no por eso son efectos de algo que haya causado yo; sé que quiero ahora mismo y también sé que eso no es posible llevarlo a cabo pero aún con todas estas dudas y certezas no puedo perder la sonrisa.

14 mayo, 2011

No te rindas (Mario Benedetti)

No te rindas, aún estás a tiempo
De alcanzar y comenzar de nuevo,
Aceptar tus sombras,
Enterrar tus miedos,
Liberar el lastre,
Retomar el vuelo.
No te rindas que la vida es eso,
Continuar el viaje,
Perseguir tus sueños,
Destrabar el tiempo,
Correr los escombros,
Y destapar el cielo.
No te rindas, por favor no cedas,
Aunque el frío queme,
Aunque el miedo muerda,
Aunque el sol se esconda,
Y se calle el viento,
Aún hay fuego en tu alma
Aún hay vida en tus sueños.
Porque la vida es tuya y tuyo también el deseo
Porque lo has querido y porque te quiero
Porque existe el vino y el amor, es cierto.
Porque no hay heridas que no cure el tiempo.
Abrir las puertas,
Quitar los cerrojos,
Abandonar las murallas que te protegieron,
Vivir la vida y aceptar el reto,
Recuperar la risa,
Ensayar un canto,
Bajar la guardia y extender las manos
Desplegar las alas
E intentar de nuevo,
Celebrar la vida y retomar los cielos.
No te rindas, por favor no cedas,
Aunque el frío queme,
Aunque el miedo muerda,
Aunque el sol se ponga y se calle el viento,
Aún hay fuego en tu alma,
Aún hay vida en tus sueños
Porque cada día es un comienzo nuevo,
Porque esta es la hora y el mejor momento.
Porque no estás solo, porque yo te quiero.

Este é un poema que pode que chegara algo tarde á miña vida pero a partir de agora vouno ter moi presente, dedicada por suposto a alguén marabilloso. Ese alguén é unha muller estupenda, bonita por fora e por dentro, e á que lle quero facer chegar as miñas máis sinceiras palabras que os feitos trasladaréillos no día a día que me toque vivir. "T" sigo queréndote cada día un pouquiño máis e por eso non me vou rendir mentres teña vida, aprenderei a demostrar con feitos o que este poema di con palabras.

06 mayo, 2011

Todas somos princesas

Os escribo un cuento adaptado del vídeo Maltrato "Sutil" que podéis ver en Youtube en este enlace http://www.youtube.com/watch?v=0y9zJ5J2bWA . Me ha hecho reflexionar y reescribir la historia obteniendo este resultado:

Hace mucho, mucho tiempo (o no tanto...) en un país muy, muy lejano (o no...) nació una princesa hermosa, con unos ojos grandes y preciosos que miraban a su alrededor con curiosidad, su cuerpo blanco y bonito exploraba su entorno y ganaba seguridad con cada movimiento... hasta conseguir en poco tiempo moverse con armonía y elgancia.

Con el paso de los años creció, se hizo más hermosa y la gente comenzó a decirle que para ser guapa tenía que vestir atuendos bonitos, femeninos que acentuasen su belleza y feminidad, entonces dejó de sentirse guapa cuando no vestía ropas lujosas y bonitas.

No contentas con eso, las gentes comenzaron a decirle que el blanco de su piel no era lo más adecuado, que ahora en el reino se llevaba el moreno, así que llendo a solariums cambió el color de su piel para ser más guapa y le enseñaron a maquillarse para tapar pequeñas imperfecciones humanas como granitos propios de la edad de la adolescencia. Entonces comenzó a sentirse fea si no salía maquillada y bronceada.

Como la princesa no era muy alta, la gente comenzó a decirle que para ser más alta y más esbelta tenía que llevar tacones, así que cuando no los llevaba se sentía bajita a pesar de que su estatura era superior a la media de la población.

No conformes con todo lo que le exigían continuamente a su princesa, el pueblo comenzó a decir que una para que una princesa fuese guapa tenía que ser delgada, así que poco a poco nuestra princesa dejó de comer lo que le gustaba y en los banquetes reales no comía nada por lo que pudiera pensar la gente.

Le dijeron también que su pelo no era del color esperado, que su pecho no era todo lo grande que le gustaba a un posible candidato a marido, le dijeron que su cintura, sus labios, sus manos... todo era sometido a crítica y la princesa empezó a sentirse fea hasta tal punto que todos los días de su vida cotidiana necesitaba hacer grandes sacrificios para sentirse algo guapa y tratar de contentar así la opinión del reino.

Dejó de sentirse guapa, dejó que la opinión de la gente fuera la vara que midiese y juzgase su belleza, empezó a sentir inseguiridad y dejó de moverse con armonía y elegancia. Le habían inculcado el no quererse como era, a necesitar echar mano de agentes externos para ser digna de los demás y por temor a que la gente descubriese como era la princesa en realidad fue perdiendo su amor propio.

Y sintiéndose así, conoció a un caballero que aspiraba a ser su marido, no por lo que nuestra princesa era sino por todos los bienes que tenía y las ventajas que suponía poder llegar al trono una vez muerto el rey. Y él comenzó a tratarla como si ella no fuera digna de él y a ella le parecía lo más normal del mundo.

Llegados a este punto la princesa carecía por completo de autoestima así que pemitió que la pisoteasen y maltratasen, primero psicológica y luego físicamente. Así que siguiendo los designios de la gente de su reino y de su propia pareja empezó a consumirse en aquella "belleza" forzada y de la delgadez extrema pasó a la desnutrición, se le estropeó la piel de tanto solarium, el pelo se le estropeó de tantos tintes, ... Y así acabó por consumirse del todo, cuando murió no contaba con 21 años y todo el mundo empezó a criticar el motivo de su fallecimiento.

La gente decía que era normal que muriese porque no comía y había pasado de sus curvas de mujer a protuberancias óseas por todo su cuerpo, que aquello no era sano y que tendría que haberse cuidado más, que se había pasado en sus dósis de solarium o dorándose al sol para llegar a aquella piel morena plagada de manchas solares y que mil historias más... Pero ellos no se daban cuenta de su error y seguían exiguiendo de manera insciente cumplir unos cánones de belleza femenina a todas las jóvenes del reino.

No debemos olvidar nunca que la belleza es una actitud, que se es verdaderamente preciosa cuando somos auténticas, cuando nos sentimos bien con nosotras mismas independientemente de lo que piensen los demás. Porque si no nos sentimos guapas nadie nos verá guapas, porque si no nos queremos nadie nos podrá querer. Y que a pesar de que seamos como seamos, hagamos lo que hagamos, siempre habrá gente que nos critique por ello.

05 mayo, 2011

Decálogo para no morir de amor (Walter Riso)

Ayer asistí a una charla de Walter Riso en la que hablaba de su libro "Manual para no morir de amor", en el recoge diez puntos guía para no morír en el arriesgado acto de amar, aquí os los dejo resumidos:

1. Estás con alguien que no te quiere, te lo dice sin tapujos y no ve la hora de irse o de que te vayas. Pero tú sigues allí, esperando el milagro que no llega y soportando un rechazo que no te da respiro. Independiente de la causa, la lectura del Principio 1 te servirá de ayuda y reflexión: Si ya no te quieren, aprende a perder y retírate dignamente.

2. Tienes otra persona, la deseas y la amas. Sin darte cuenta, poco a poco, has construido una vida paralela que va mucho más allá que la aventura. Te preguntas todo el día qué hacer, aunque en realidad sí lo sabes, pero no sabes cómo: te falta coraje. Tu sueño es reemplazar mágicamente a tu pareja por tu amante y que todo siga igual, como si nada hubiera pasado. Estás en un gran dilema que no te deja vivir en paz. La lectura del Principio 2 te servirá de ayuda y reflexión: Casarse con el amante es como echarle sal al postre.

3. Vives en un martirio perpetuo: por querer resolver los problemas de tu pareja, te has olvidado de tu persona. Pero no solo la ayudas e intentas sacarla adelante a cualquier costo, sino que utilizas una manera de sacrificarte absolutamente irracional: te opacas a propósito, para que ella, por contraste, brille más. Compensas negativamente y ocultas tus virtudes para que los déficits
de tu pareja se disimulen o no se noten tanto. Practicas una curiosa forma de suicido afectivo. La lectura del Principio 3 te servirá de ayuda y reflexión: Evita el sacrificio irracional: no te anules para que tu pareja sea feliz.

4. Te encuentras en una relación desesperante porque tu “pareja” es ambigua y “duda” hasta dónde quiere llegar contigo, ya que no está segura de sus sentimientos. Es el síndrome del “ni contigo, ni sin ti”, del cual eres una víctima y no tienes la menor idea de cómo manejarlo. Tú pareja fluctúa entre el amor y el desamor, y tú saltas al compás de ella. La lectura del Principio 4 te servirá de ayuda y reflexión: ¿Ni contigo ni sin ti? ¡Corre lo más lejos posible!

5. Sientes (y sabes) que el poder emocional o afectivo en la relación lo tiene tu pareja, es decir: que ella puede prescindir de ti más fácilmente de lo que tú podrías prescindir de ella. Y en este forcejeo de fuerzas y debilidades, de apegos y desapegos, siempre estás por debajo; lo que te lleva a decir “sí”, cuando quieres decir “no” o a acceder a cuestiones que no van contigo. ¿Todo esto por amor o por miedo a perder a la persona amada? La lectura de Principio 5 te servirá de
ayuda y reflexión: El poder afectivo lo tiene quien necesita menos al otro.

6. Tienes un amor enquistado, reciente o antiguo, que no puedes olvidar y no te deja establecer nueva relaciones. Para quitarlo de tu mente y de tu corazón, pensaste que “un clavo saca otro” y has salido a buscar a alguien más “grande” y poderoso para que elimine al ex o a la ex de una vez. Desafortunadamente, no te ha dado resultado y el viejo amor sigue flotando en tu memoria
emocional con la misma fuerza de siempre. La lectura del Principio 6 te servirá de ayuda y reflexión: No siempre un clavo saca a otro: a veces, los dos quedan adentro.

7. Tu relación actual es tan fría como distante. Tu pareja no expresa el amor como quisieras y necesitas. Sientes que te hace a un lado y que la indiferencia es la regla básica en la que se mueve el vínculo. La displicencia y los rechazos te duelen profundamente y afectan tu autoestima, pero no eres capaz de tomar decisiones. La lectura del Principio 7 te servirá de ayuda y reflexión: Si el amor no se ve ni se siente, no existe o no te sirve.

8. Has puesto a tu media naranja por las nubes. Piensas que estás con una persona supremamente especial, que apenas la mereces y solo ves maravillas en ella. Idealizaste a tu pareja y te has apegado a esa imagen ilusoria que te impide ver su lado normal y humano. El problema es que en algún momento tendrás que aterrizar y es posible que no te guste lo que veas sin autoengaños ni disfraces. Quizás estés enamorada o enamorado de un espejismo creado por ti. La lectura del Principio 8 te servirá de ayuda y reflexión: No idealices al ser amado; míralo como es, crudamente y sin anestesia.

9. Estás con alguien muy mayor o muy menor para tu edad, y eso, aunque intentes disimularlo, te genera cierta ansiedad o preocupación. Sabes que con el tiempo la diferencia de edad se hace más marcada y no quieres convertirte en una persona celosa, harta o insegura. Aún así, prefieres no pensar en ello seriamente, porque temes malograr la dicha de vivir un amor como el que ahora sientes. De todas maneras, consciente o inconscientemente, te preguntas: ¿Cuántos años me quedan de felicidad? La lectura del Principio 9 te servirá de ayuda y reflexión: El
amor no tiene edad, pero los enamorados sí.

Te separaste y andas 10. a los tumbos. Has perdido tus puntos de referencia habituales, te sientes sola o solo y estás hasta la coronilla del amor. Además, juras que no volverás a tener a nadie y que los hombres o las mujeres son todos unos idiotas. En fin: tienes dificultades para aceptar una separación que todavía te duele y no eres capaz de empezar de nuevo. La lectura del Principio 10 te servirá de ayuda y reflexión: Algunas separaciones son instructivas; te enseñan lo que no quieres saber del amor.

04 mayo, 2011

Politizar ciertas cosas

Llevo algún tiempo reflexionando sobre los riesgos que conlleva politizar ciertos aspectos de nuestras vidas. Hoy se me ha dado por escribir una nota en relación a este tema y lo primero que he hecho ha sido buscar en la RAE el significado de este término:

politizar.

1. tr. Dar orientación o contenido político a acciones, pensamientos, etc., que, corrientemente, no lo tienen. U. t. c. prnl.

2. tr. Inculcar a alguien una formación o conciencia política. U. t. c. prnl.

A lo largo del tiempo hemos cometido el error de politizar algo tan común como es la lengua, el idioma, el habla y ahora sufrimos las consecuencias. Por ejemplificar, los que llevan el idioma por bandera que llegan al poder y se jactan de que toda acción es en favor de la lengua en cuestión, se encuentran con que al perder el poder el partido opositor lo primero que hace es atacar deshacer sus acciones, hacen honor a su nombre ("OPOSICIÓN") y nos encontramos que las primeras medidas a tomar son antagónicas con respecto a logros y obras llevados a cabo por los primeros.

Por poner un ejemplo, el gallego en Galiza, los pocos años que estuvo en el poder el bipartito formado por PSOE y BNG fueron con el idioma por bandera (y no es que no crea que necesitamos defender su uso y promoverlo), alardeando una y otra vez de lo mucho que luchaban por el gallego y trabajaron por tratar de fomentar su uso en los diferentes ámbitos (y me parece totalmente correcto e incluso necesario pues soy defensora de mi idioma y mi cultura - y lo hago en gallego y en castellano-, soy afortunada por conocer dos idiomas ya que la diversidad enriquece). La oposición entonces que es nuestro gobierno actual lo primero que ha hecho es desandar todo el camino que habíamos avanzando, incluso retrocedió de forma alarmante con respecto a los tiempos de Fraga en el tema lingüístico. Vamos que a mi modo de ver no ha sido rentable esta acción y creo que hay cosas que se puede defender independientemente del color que te guste, de la música que escuche o del partido que votes en las elecciones.

Pasa lo mismo con los derechos de los homosexuales, hemos politizado la sexualidad colectiva, o más bien los derechos de este colectivo, una parte importante de esta socidad. Da la impresión de que en este tema obviamos que entre los azules no hay gays, ni lesbianas... El PSOE jugó con un colectivo, más en concreto con sus derechos con el único fin de ganar votos, prometió (y cumplió) una ley que permitiese a los homosexuales casarse y alardeó de lo "progre" que son en materia social. ¿Qué va a pasar cuando el PP suba al gobierno? Lo que vienen anunciando desde hace tiempo intentar derogar una lei que nos permite a todo el mundo casarnos con la persona que amamos independientemente de su sexo. ¿Os sorprende? A mí no y es una pena que diga esto. Está claro que hacía falta esta ley pero no deberían haber hecho de este tema algo político sino algo social, porque nos afecta a las personas que formamos una sociedad. Es muy triste que avancemos en derechos sociales en favor de un color político en lugar de ser en favor de una parte de la sociedad, porque somos millones de personas de todos las formas y colores.

No deberíamos crear asociaciones de color, sino asociaciones de personas humanas, dejar la política a un lado y pensar en el bien común, luchar por los derechos de las personas independientemente de su color, de su sexo, de su religión. Estamos cometiendo de nuevo el mismo error y en ocasiones no nos damos cuenta, mezclemos nuestras diferencias y formemos un mosaico de colores formado por personas humanas y aprendamos a escuchar al prógimo para conocer sus limitaciones y diferencias pero sin juzgarle, luchemos por un mundo mejor en el que nuestras diferencias políticas no importen cuando se trate de ampliar derechos sociales. Y seguimos politizando los deportes, la orientación sexual, el idioma, y es algo contraproducente ... ¡Aprendamos de los errores del pasado!

03 mayo, 2011

Be water, my friend

Cincocentos anos de Cristo xa decían eso de "todo flúe, nada permanece" e decíao un home que ó parecer sabía moito, Heráclito de Éfeso tamén coñecido como "o Escuro". E tiña razón, polo menos segundo a miña maneira de velo, a vida é un proceso de cambio constante, nunca é estática.
Eu son vítima de moitos cambios, e coma min toda a xente que quere evolucionar. O motor do cambio? Moitas veces a vontade de querer cambiar, de querer mellorar, de querer sentirse mellor con unha mesma e con esta sociedade que nos tocou, outras veces o simple paso do tempo é estímulo necesario para que o cambio se produza. Pero non deixo de ser xamáis eu mesma, cometín o erro de disociar unha parte do meu pasado e bauticeino con un nome, Miniyo, xulguei o forito da disociación de xeito severo e ata non hai tanto puiden perdoar. Así que non quero disociar máis a miña personalidade ou a miña historia porque algo que ocorreu o por algo que ha de acontecer nun futuro, eu sempre serei eu de principio a fin.
Eu fun eu en pasado e son eu en presente, unha versión mellorada do que fun e unha versión obsoleta do que serei. Pero non quero vivir en pasado nin en futuro, pretendo vivir no presente a gusto coas miñas circunstancias e, por suposto, sen esquecer as pequenas cousas que quero seguir mellorando. Querer é poder, é o primeiro paso para poñerse en marcha, discernir que é o que se quere cambiar e o que se quere acadar sen importar o camiño a tomar. Esto é un síntoma de que estou asimilando cambios que me quedan por facer porque quero poder ofrecer a versión óptima de esta eu que son en presente. Porque con tanto cambio en tan pouco tempo conseguín sentirme mellor, consguín simplificar certos pensamentos e conseguirei romper as miñas limitacións para seguir crecendo.
O crecemento persoal é algo moi importante que cada cual ten que considerar se levar a cabo ou deixarse ir neste mundo tolo. Non podemos controlar as circunstancias pero si que podemos adaptarnos ó que virá, sempre sen esquecer que cun sorriso o camiño máis tedioso faise algo máis levadeiro. Anímovos, e anímome a min tamén, a querer e aspirar a pequenos cambios que desembocan na magnificencia persoal.
Eu sigo como dixo Heráclito, fluíndo como a auga porque para pernacer impasible e queda xa haberá tempo cando deixemos de existir.