Hoy tuve un sueño

Querida Cloe,

Te escribo para contarte que hoy, como cualquier otro día, he tenido un sueño. El motivo de esta carta es por el desconcierto que este hecho ha generado. No sé si considerarlo triste o alegre pero ha sido un sueño que no me dejó, para nada, indiferente. La sensación de reencontrarme contigo fue brutal, de nuevo pude abrazarte y besarte. Ha sido todo un lujo encontrate de nuevo.

Dicen algunas creencias que los sueños son el medio por el cual la gente que ya no está se relaciona con nosotras, me gusta creerlo. A veces sueño contigo y otras con abuela Lola, que por cierto hoy está de cumpleaños. Quizás esté contigo ahí, apyándote y animándote, así que no te olvides de felicitarla (hoy cumpliría 96).

Lo del sueño que tuve fue algo contradictorio, sentí inmensa alegría al verte pero cuando desperté me quedé pensando el aspecto con el que te encontré. Tú, que siempre has gustado de cuidar tu imagen, apareciste en chándal. Como me solías decir tú a mí: "Qué poco glamour". Y sonrío al recordarlo porque cada una tiene su estilo. Quizás te vestite de chándal porque descubriste la comodidad de dicha vestimenta, eso sí combinada al máximo.

Esta noche, en el sueño vestías un chándal gris, con susadera de capucha (como la que te presté la última vez) pero esta vez sin Pantera Rosa. Nos encontramos en la puerta de la cocina de la casa de tu madre, como hicimos antaño millones de veces, nos abrazamos y nos besamos las mejillas, detrás de mí venía mi pareja. Sí, esa mujer de la que te hablé que me robó el corazón y me tiene desde ese momento enamorada hasta las trancas. Te la presenté y os disteis dos besos, enseguida sonreíste y poco pudimos hablar después de la presentación pues el despertador me devolvió a la realidad.

Cloe (o Cañanca), me gustó verte, me alegré y sonreí. Después me quedé unos segundos sentada en cama asimilando esa conexión que habíamos vuelto a tener, y casi lloro. Se me antojó triste el momento de separarme de ti y de pronto tu aspecto me pareció otro motivo más de preocupación. Me reencontré contigo con tu aspecto de enferma y al despertar fui consciente de ello, eso me provocó angustia y tisteza. Por eso te comentaba de lo agridulce de mi sueño.

Enseguida tuve que cambiar esa pena que me producía tu imagen de "Cocoliso" (así te llamaba cuando habías perdido tu pelo por la quimioterapia y tú, recuerdo bien, que reías), decidí que el hecho de que te presentases así para el encuentro era un motivo para recordarte en ese papel de luchadora fuerte que has sido y serás siempre. Quise ver el lado positivo, porque lo hay, pues dentro de tu faceta presumida (no te gustaba que la gente te viese mal) decidiste aparecer sin más adorno que un chándal gris para conocer a "T". No quiero llorar al recordarte, perdona si lo hago alguna vez pero es puro egoísmo pues quisiera tenerte aquí, así que no me hagas mucho caso si me pongo triste.

Quisiera contarte un montón de cosas, pero eso será en otra carta. Ahora quisiera decirte que todas las personas que te conocimos te echamos de menos y que nos acordamos de ti muy a menudo. Disfruta de la abuela y de tío Chicho, seguro que están cerca. ¡Ah! Y Toliña, tu perra, sigue tan colgada como siempre, a veces me la llevo a pasear a la playa, es divertidísima. Cuidaré de ella y de tu madre, que es la que más te echa de menos. Visítala en sueños y cuéntale que estás bien, cuéntale que el orden del universo volvió a su lugar y que ya no sufres más, abrázala y sonríele para que poco a poco vaya levantando cabeza.

Un beso enorme y un abrazo inmenso allá donde quiera que estés. Te querré siempre.

LUPI

PD: Vuelve cuando quieras a visitarme, estaré encantada de recibirte.

Falar por falar

Xa pasou outro luns, esos días no que todo custa un pouco máis e aproveitando que hoxe é martes decido escribir un artigo novo no blog. Ainda non sei de que os hei de falar ainda, hoxe escribo sen insipiración e sen unha idea concreta así que pode que sexa un churro a miña actualización de hoxe. De ser así, sería eu quen estaría poñendo os churros así que espero que me invitedes a un chocolate ben rico para poder mollar este artigo.
Quérovos informar de que últimamente volvín ver algunhas películas que me fixeron pensar ou recordar algúns valores que tiña esquecidos. Durante a fin de semana as películas afortunadas foron Cadena de favores e Candilejas e onte (que non a vin enteira) Cinema Paradiso cada película con unha mensaxe, positivas as tres e entrañables por suposto.
Sigo sen ler demasiadas noticias para non saturarme demasiado desa enerxía negativa que desprenden xornáis e noticiarios, pero sei (máis ou menos) como vai o mundo. Entre tantas historias de ficción bonitas e tantas outras feas do cotidián, busco un punto intermedio e sigo na miña loita por tratar de buscar o lado bo de todo, sobre todo da xente.
Pode que este artigo sexa un falar por falar, un escribir por non estar calada, pero ao fin e ao cabo é un pouco o resultado dalgunhas cousas que penso. Estou cansa de certas cousas pero sairei á rúa con un sorriso dibuxado na cara, así o mundo me parecerá un lugar mellor.

De novo luns

Hoxe é 20 de febreiro, xa o saberedes pola data, pero quería empezar o meu texto así. É luns outra vez e despois de varios días de abstracción noticiaria tomei contacto, con tino, con esta realidade que nos venden os xornais cada mañá. O mellor, os premios Goya, o peor... mellor nin mencionalo, o mundo está tolo.
De todas as novas que podía ler por aí quédome co triunfo dunha película que vin onte (en inmellorable compaña), Arrugas. Unha metraxe de animación baseada nos comis de Paco Roca, que ten momento doces e outros algo máis amargos, pero unha película ao fine e ao cabo que non deixa indiferente.
Todo o demáis: a crise, as matanzas, as mentiras políticas... hoxe, unha vez máis, ten que ser prescindible para min. Non sei se porque é luns ou porque onte estiven de aniversario, parece que o peso do día a día custa un pouco máis. Quizáis sexa so un desos días que eu catalogo marrón a pesares de ter empezado multicolor...

O que máis me gusta mirar

Hai unha cousa no mundo que me gusta mirar máis que nada e esta cousa é o meu propio reflexo na pupila de alguén que comparte comigo varios aspectos da miña vida e que espero, co paso do tempo, poida compartir todos. Unha persoa moi especial, unha marabillosa muller que leva na miña vida algún tempo, co sorriso e os ollos máis bonitos que coñezo.
Non hai más misterio, verme reflexada nos ollos da persoa a que quero, tela preto e observala... eso é o que máis me gusta mirar. É indescriptible as sensacións que me percorren cando a observo por non falar do que me produce o simple feito de acariciala. É o mellor que me pasou nunca na vida e espero que siga a selo durante moito, moito tempo.

Cousas que acostumo a mirar

Resulta que estaba eu botando un ollo ao pasado literario deste blog, e o meu reencontro con Campanilla fíxome buscar un texto que no seu momento me gustou escribir. Este é o enlace orixinal que hoxe me inspira a escribir estas liñas:

Non sei se nalgún momento vos paráchedes a observar a inmesidade do océano... tal vez, coma min, si. Nese instante, onde a vista non alcanza a ver máis alá da liña do horizonte, a sensación que vos inundaba era de pequenez. Eu síntome pequena ao observar o mar, pero non por iso deixo de ser importante.

Eu, que son unha persoa reflexiva e, en ocasións, observadora me quedo mirando o ceo das noites estreladas e a lúa cando está chea. De súpeto penso "cantos segredos esconde o firmamento!" e ao mellor vos, que estades en diferentes puntos do planeta, pensades o mesmo ao ver un punto luminoso no ceo dende outra perspectiva. Pode que esa estrela, aló ao lonxe, pense que todas esas persoiñas que contemplamos embobadas o ceo forman parte de un segredo ainda máis grande.

Cada un de nós formamos parte da importancia colectiva do ser humán, e a nivel persoal somos importantes para alguén. Cada persoa é única e irrepetible, cada rasgo (tanto físico como psicolóxico) fai a cada ser algo exclusivo. E en ocasións penso que si determinada xente que coñezo non existira habería que inventala.

Ás veces dáseme por mirar as formigas, tan pequenas e tan importantes individualmente para o colectivo do formigueiro. Tan aparentemente febles e inapreciables son capaces de levantar cincuenta veces o seu propio peso e ata trinta o volume que ocupan... agora facede a escala e transportádeo ao que significaría para o ser humán ter esas cualidades, imaxinádelo?

É precisamente por este tipo de cousas polas que intento non infravalorar a persoas aparentemente febles e sensibles, pois poden albergar un potencial enorme. Quizáis nestas observacións e nestes apuntamentos me esqueza de mirar no meu interior e valorar o meu propio potencial, pero de valorarme e ver máis alá das limitacións que adquirín cos meus malos hábitos. E vos, lectores e lectoras, pensade se vos valorades o suficiente... ao mellor pásavos o que a min, pero non desesperedes que querer cambiar é o primeiro paso para o largo camiño que supó o CAMBIO.

Outra das cousas que me gusta mirar e tamén me fai pensar, é o paso das nubes polo ceo azul. Soños que quizáis quedan lonxe e pasar rápido por diante dos meus ollos, ideas e sentimentos en forma de algodóns que apresudaramente desfilan pola pasarela azul clara dos días soleados. E se acompaño as miñas contemplacións con unha banda sonora de auga (o son do mar batendo nas rochas ou o río correndo monte abaixo) estarei absorta durante bastante tempo, deixando que as nubes se enchan de formigas e as estrelas brilen un día máis nos ollos vivos e curioso que posúo...

Ah! Esquecíaseme mencionar que o que máis me gusta mirar é...

As novas do día

Hoxe é luns, e como cada día pola mañá, boto unha ollada á prensa na miña pausa do café. O que máis me chamou a atención e me fixo reflexionar foi unha nova que fala da detección de casos de cirrosis en xente xove. Click para ver a fonte: AQUÍ.
Últimamente, vendo a negatividade da que van cargadas as noticias, dáseme por pensar (e hai quen di que eso é malo) sobre que clase de mundo estamos creando. Estamos educando aos nosos pequenos e ás nosas pequenas nunha sociedade insana desde o brece, empezamos con esterilizar en exceso o seu entorno, educámolos na individualidade (os "seus" xoguetes, a "súa" taza, a "súa" roupa...), non permitindo a penas que herden cousas (xoguetes, libros e incluso roupa que fora de outra persoa)... por non deixar, non deixamos nin que xoguen na area ou na terra dos parques , en moitos casos xa non existen esto elementos nesos lugares (foron substituídos por algo semellante ao caucho). Agora un neno cae dun columpio e rebota, antes enterrábase e manchábase de terra. Pero isto son só anécdotas, o grave está a outro nivel.
Cando o nento comeza a tomar conciencia do seu entorno se atopa con unha escaseza de referentes positivos que mete medo. Todo é alimentar arquetipos, seguimos educando aos rapaces con xogos de pelota ou de coches e ás nenas con cociñas, carillos para bebés e kits de maquillaxe. E dámoslle máis razóns para tomar como "normal", cousas que quizáis -se as pensamos un pouco- non son o máis axeitado para os pequenos cerebros en formación dos novos cativos.
Pronto ven que o tabaco é supercool, que fumar porros é do máis normal (e que non ten ningún tipo de consecuecia), que beber alcol é a hostia en verso e é a única meta das fins de semana. Entón, cando a xente nova comeza a saír, empeza a beber sen control e sen coñecer as consecuencias dun consumo excesivo de certas substancias.
Así obtemos titulares como o que hoxe acaparou a miña atención e me fixo reflexionar un pouco sobre o pouco que me gusta o mundo que estamos creando para os poucos pequenos que veñen tras de nós. Por sorte, ainda queda xente que educa aos seus fillos en valores que a día de hoxe están caendo en deshuso (honradez, sinceridade, solidaridade, tolerancia...) e precisamente por iso hai que manter a esperanza de que entre tod@s poidamos facer deste mundo un lugar mellor. Quizáis deberiamos plantexarnos que algo falla no sistema que temos instaurado, que tal vez a maneira de mellorar é educar... pero pode que eso non interese porque xente con educación en conciencia non é fácil de someter e manipular...
Non sei, estas son as miñas reflexións de hoxe... Ao mellor o que debería facer é falar de fútbol, xa que os luns é o que copa a extensión de moitos xornáis, ou dos progrmas basura que poñen en televisión... Vou deixar de fumarme as noticias e pasarei de novo aos porros, quizáis así siga naquela ignorancia de antaño... Nin de coña! Gústame ser consciente do mundo que me rodea e gústame tamén sacarlle os pequenos detalles positivos a esta zoociedad que nos inclúe... Son irremediablemente un ser Zoocial e gústame.
Voltei con gañas de pensar, falar e, por suposto, criticar! Estas son as miñas novas do día, cada quen que saque as súas propias conclusións.

E a rara son eu

Non sei que lle pasa á xente. Non sei se serán as ondas electromagnéticas que emiten algúns aparatos electrónicos ou simplemente é a tele que nos fai tontos. Non mentirei dicindo que non vexo nunca a tele, pero o certo é que cando falo coa xente dame a impresión de que estou noutro planeta.
Antes de nada direi que dentro de todo o abanico de frecuencias do TDT hai unha que non está por decisión propia debido á pésima calidade de programación coa que conta. Hai outra canle que vai camiño de ser borrada tamén polo descenso de calidade na programación que emiten.
Omitirei o nome das cadenas por non darlle propaganda, pero se usades un pouco a cabeza enseguida caeredes de cales falo. Resulta que de un tempo a esta parte, cando a primeira cadea mencionada absorbeu a esta segunda, esta veuse sometida aos criterios dos directivos da canle compradora. Isto levou a esta pequena cadea, fundada no 2005, a emitir programación á que eu chamo finamente MERDA.
E nesto de emitir MERDA hai unha cadea que sabe moito, leva dende 1990 entrenando ata conseguir o seu obxectivo, ter unha programación de "calidade" (desculpen que non se note a ironía pero estou tratando de conterme para non dicir máis improperios) que consegue remover as tripas a moita xente, entre elas a min.
Non me gusta nada ese "comercio de carne" que nos propoñen estas dúas cadeas. Deixan á xuventude á altura do betún, venden carne barata, non respetan as franxas de horarios infantís, danlle protagonismo a persoas entrometidas, morbosas, groseiras, ordiarias, malfaladas, ignorantes... e o peor de todo é que exaltan esas cualidades como virtudes e a levan por bandeira alá onde van. Alimentan os tópicos de muller-obxecto, rubia-tonta e moitos outros que deixan á figura da muller nun plano moi pouco positivo. Venden carne, sexo e morbo sen máis fin que o de dar que falar e vender.
Hoxe alucinei cando cheguei á oficina e media plataforma se puxo a falar de un programa, para o meu gusto banal, no que o único fin é ligar a un home. E que home! Un "musculitos" de ximnasio que o programa cataloga de "solteiro codiciado" que se lía á mínima que pode con toda muller que intenta ligalo. Como non podía ser de outra maneira o programa graba ao detalle cada actividade morbosa (baños en piscina, yaquzzi, bicos con lingua, bailes, streaptese). Á xente encántalle todo o relacionado co morbo ou sexo así que comentan o que acontece. Polo que comentaban hoxe o coeficiente intelecutal das persoas protagonistas do programa debe ser igual ao de unha planta ornamental, ou peor.
Eu alucinaba coa xente que comentaba que "si o tío se puxera pinocho", que si a tía era unha guarra... e decía eu, eso é o que vedes? E a máis de un co que teño máis confianza lle dixen "acábame de cambiar o concepto que tiña de ti"... e oféndense! Non matizara se era bo ou malo o concepto per ademáis de emocionarse comentando as cousas do "reallity" lles parece mal que comente negativamente sobre iso. Algunhas das respostas que obtiven foi "pois dime ti progrmas que vexas que ao mellor penso que eres gilipollas"... Eu non lles chamei gilipollas nin ignorantes, nin nada aos meus compañeiros pero tomaron como ofensa persoal a crítica a un programa ao meu parecer ESTÚPIDO.
Ao mellor é de gilipollas ser crítica co que nos ofertan os medios de comuncación e de entretemento. Ao mellor tamén o é ver algunha serie de investigación-ficción, unha boa película ou calquera documental da televisión pública (aquí si farei publicidade de TVE2, é a mellor de toda a oferta televisiva en aberto). Quizáis sexa de gilipollas cuestionarse a finalidade de este tipo de produtos e ao mellor é de paranóicas pensar que é unha ferramenta máis para ternos idiotizados diante da tele para non sair á rúa a protestar polo que acontence nesta sociedade. Ao mellor a rara son eu e o normal é non pensar e aplaudir coas orellas cando unha teta ou unha pirola saia en pantalla.