El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

30 marzo, 2017

Suspiros

Me paso el día suspirando
dicen que añorando alguien
que no está, que falta.
Podría ser el recuerdo
de un ausente que he querido
¿ha muerto?, ¿se ha ido?
No importa, en cualquier caso
ya no está presente.

Suspiro... ¡aaaaai!
Alimenta mi recuerdos
más profundos y queridos.
Suspiro... ya sola en casa,
sin nadie a quien añorar.
Suspiro...

Me recreo en historias pasadas
con cada suspiro evoco al ausente ¡aaaaai!
Pienso en presente en el suspiro porque sí
sin motivos, en el que por el hecho de pararme a pensar
ese aire distraído se escapa por mi boca sin querer, de nuevo ¡aaaaai!                        

Dicen del suspiro que:
es aire que nos sobra por alguien que nos falta,
es un beso no dado que se expresa asi,
es el alimento básico de los recuerdos más profundos,
es una expresión ahogada,
una poesía sin escribir,                        
una idea inacabada.

Es deseo de vivir... ¿una vida? , ¿una historia?
Dicen del suspiro que se va sin despedir
en el momento más inoportuno,
cuando mi cabeza piensa en ti.

Dicen del suspiro
que es un amor que pretendes reprimir,
un deseo no expresado que viaja por ahí
sin billete de vuelta, sin permiso de partir.
Y que el día más insospechado... ¡aaaaai!
¿Otra vez por tú por aquí?

Lupi, 2014

29 marzo, 2017

Oxidada

Meu benquerido Bloguiño,

hoxe tentei inventar un conto e non saiu nada... estou oxidada! Como pode ser? Moi fácil, deixadez... mais nun intento de botar algo así como 3en1 e tentar desoxidarme vou deixar que os meus dedos se paseen por enriba das teclas do PC e saia o que teña que saír.

Xa te aviso que esta entrada no vai ser de calidade, é so un intento de deixar fluir as couas que levo por dentro e que non saco en forma de palabras coma o facía hai anos... Anos... miña naiciña!! Canto tempo sen bloguear ou sen postear... ou chámalle como queiras, o caso é que as únicas dúas entradas deste blog deste ano 2017 son pobres literariamente falando, pero nunca quixen que esto fora profesional se non unha ferramenta para pensar e escribir...

Será pois que xa non penso? Home, algo pensarei Bloguiño... antes pensaba moito e sentía pouco, frustrábame e recreábame nas miñas penurias... agora leo cousas do 2005 ou así e case non me recoñezo... vexo una Lupi escura, pequena, pensativa, negativa... con moito mundo interior e pouco no exterior. Hoxe é ao revés... todo o mundo interior se exterioriza, son feliz!! Todo esto ten moito que ver todo o que vivín... vou tentar ordenar a miña cabeza e plasmar ideas con sentido.

Bloguiño, Bloguiño... tantas cousas sabes de min e calas... sempre soubeches gardar ben os meus segredos e eso que che fun infiel con outros... Non Sei Se Choverá foi unha aventura transitoria onde plasmar toda a tristeza que me produciu a enfermidade e a morte do meu pai... creo que debería escribirlle algo a el.... Non ao outro blogue, non!! Falo de escribirlle a meu pai... quizáis me anime e lle escriba mañá.

Se me paro a ler o que escribo editaría e borraría todas estas palabras quue saen con máis ou menos sentido, así que vai ir todo para adiante como os de Alicante... E falando de Alicante, o verán pasado crucei o país para ir buscar a esa cidade a unha criatura marabillosa, un galgo chamado Koi... si, teño can... máis ven dous! Lucky estaba antes que Koi e é un cachorriño que trouxemos de Ogrobe. Convivo con Koi, Lucky e a miña moza. Si, a miña moza... Non é Saule, a rapaza á que tantas entradas lle adiquei... non, eso rematou hai xa uns aniños... a tristeza da perda me fixo deixar de escribir... en menos de un ano tres perdas, miña prima e amiga, meu pai e a miña moza... pero en todo esto aprendín que unha ruptura amorosa é a menor das perdas que podes sufrir ainda que doa.

Doe, si... doe querer a alguén e que a cousa se rompa... pero unha vez alguén me dixo que había que deixar ir e deixei... perdín a curto prazo e gañei a longo... nunca me imaxinei como agora... Vivindo en parella con dous compromisos caninos... Aquí os tedes hai algúns meses:

Estoume plantexando en retomar a arte de postear no blogue ou arrancar un novo... non sei moi ben que facer... polo de agora aguantarei este, que tantas historias ten e que merece darlle outras tantas positivas... Bloguiño, Bloguiño... non che prometo nada pero estarei tentando escribir cada día mellor. Por agora esto sirve para quitar o óxido da mente e das mans...

Unha aperta fonda, espero voltar pronto!

13 marzo, 2017

Algún tempo despois

Tiveron que pasar máis de tres anos para unha vez máis me sentara diante do ordenador a escribir algo. O que? Non o sei, pero propúxenme a min mesma retomar unha boa costume, din por aí que non se perden... Síntome torpe ao escribir, xa non teño aquela destreza e frescura que podía ter naquela época na que acostumaba a deleitarvos coas miñas pallas mentais.
Neste tempo de ausencia bloguera escribín algunas cousas, sobre todo contos inventandos para amig@s que me agasallaban con algunha frase. Teño o don de inventar unha historia a raíz dunha frase e así o puxen en práctica. Tentei abrir un blogue novo para levar a cabo esta idea e non fun quen de manter a constancia e de, a lo menos, insertar unha entrada nova cada semana. Será que sempre terei de referencia este blogue? Non o sei ainda, so sei que vou tentar escribir algo neste amado lugar onde tantas bágoas deixei, onde tantos xiróns de alma quedaron plasmados en forma de palabras. Por aquí narrei os que entón creín tempos máis duros da miña vida... e hoxe son consciente de que houbo tempos peores. Non quero comezar a andaina desta nova época do blogue con cousas tristes pero moitas cousas cambiaron na miña vida.
En esencia sigo sendo a mesma pero os matices son moi diferentes. Xa non son unha persoa triste, de todo o malo que me aconteceu neste silencio bloguero xurdiu unha muller feliz, que se enfronta a todos os males con positivismo e ganas de superarlos.
Hoxe fai once anos dunha das perdas máis importantes da miña vida e que vos narrei aquí, a morte de miña avoa Lola. Non sei se este foi o motivo que me levou a golpe de luns a senterma no meu escritorio e deixar que as palabras saian de golpe, sen pensar, sen sentido... quizáis é simple casualidade pero espero voltar pronto e contarvos cousas para tervos ao día... Unha aperta moi forte e ata pronto!