El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

25 marzo, 2018

Agresividade

Querido blogue,

hai tempo que non che escribo unha carta, últimamente os cans falan por min. Hoxe espertei desconcertada polo contido dos meus soños... que agresividade!

Resulta que non sei como nin porqué, me atopaba eu no colexio onde estudiei, xa era adulta e chegara alí nunha moto estilo choper (non confundir co choped), debiamos estar en algún tipo de reunión ou charla na que se fixo un descanso. As persoas asistentes (coñecid@s meus, famos@s da tele, e outra xente que non ven ao conto) optamos por ir ao baño a facer o que chaman por aí "augas menores"... pois aí comezou o problema. Non había a típica cola que hai nos lugares públicos cando tenta ir moita xente a miccionar, todo o mundo estaba nunha sala onde había duas portas que comunicaban co retrete, naquel lugar había homes e mulleres e cada vez que un retrete queda libre alguén se colaba.

Eu estaba alí, primeiro con cara de parva vendo como a xente non gardaba o turno e se adicaba a colarse para evacuar as súas necesidades, non había respecto. Primeiro chameille a atención a unha persoa, insultoume e saltou o turno, despois outra, e outra e outra... e canta máis xente pasaba a sensación de que a vexiga me ía reventar crecía de forma desmesurada. Peguei un berro, planteime diante dunha das portas e dixen "aquí non entra nin dios ata que mexe!", un tipo empurroume e colouse e eu enfervoricei... a ira que sentía por dentro crecía a un ritmo máis esaxerado que as miñas gañas de mexar. En canto saiu agarreino polo peito e estampeino contra unha parede ameazándoo case de morte, o tipo quedou branco, tropezou e tirou o que se supoñía que era a parede do baño... a multitude pululaba polo pasillo e quedouse mirando, centos de ollos que de súpeto parecían querer ir ao baño... non sei como (a maxia dos soños), levantei aquela parede que parecía de cartón, pechei a cal en canto a porta de acceso ao baño e quedei soa (ou eso pensaba) para proceder a aliviar aquela presión abdominal. Desabrochei o botón do pantalón, baixei a cremalleira (o que no meu pobo lle din "pitrina") e cando me dispoño a mexar escoito un ruido e ábrese a porta do lado, alí había catro mulleres e de súpeto unha tenta colarse no meu retrete.

O cabreo nese momento era como nunca o imaxinara e sentira, comecei a empurróns, a patadas e a puñetazos con todo mentres berraba "ESTO NON PODE SER, JODER!!", "SODES TODOS UNS MALEDUCADOS", "AAAAAAAAAH"... a xente empezou a fuxir en estampida, enseguida caeu de novo a parede que dividía o baño do pasillo, a xente corría e tropezaba horrorizada daquel monstro no que me convertira. De súpeto agarrei unha cadeira con unha man e como quen lanza unha pedra ao mar tireilla á cabeza a Silvia Abril (non me preguntar que facía no meu soño), despois collín outra e estampeilla a un descoñecido e así unhas tres ou catro veces ata que se acabaron as sillas que había alí... a xente corría cada vez máis, pero non deixaba de haber público mirando aquel grotesco escenario de xente con sillas nas cabeza e unha tía furiosa repartindo leña a "diestro e siniestro", o curioso do asunto é que non había sangue por ningún lado... Non sei como nin porqué había unha sombrilla de praia no corredor e boteille a man, o pau serviume de lanza para espichala nalgún tórax anónimo que pululaba polo lugar e cando me dispoñía a lanzalo cal xavelina contra unha muller asustadísima soou o espertador.

Qué significa este soño? Gardo tanta ira dentro que me leva a liberala en forma de aberracións oníricas? Non sei, dareille un par de voltas ao asunto e mentras tanto seguirei a rir deste disparate de soño.

Grazas por recibir estas parvadas, querido blogue...