El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

04 mayo, 2018

Mente e corazón... vísceras (editado)

Na mente está a razón, a sabiduría
no corazón o amor e os sentimentos
pero hai algo máis abaixo do peito
que convirte a boa xente en mala,
no abdome as vísceras,
egoísmo, capricho, posesión, celo...
que se agochan nas tripas.

O racional, algo pensado estructuradamente
con lóxica e coherencia,
bonito a ollos do mundo, doce...
Todo o mundo desexa ter unha mente estruturada,
queren ser coherentes cos seus pensamentos...
Pero hai algo que ás veces altera o raciocionio,
o sentimento, o corazón...

Din por aí que alí onde fala o corazón
é de mala educación que a razón o contradiga...
Pero as veces esas dúas cousas entran en conflicto,
razón vs corazón, quen gañará?

Esa é unha loita que ninguén nega e está ben vista.
Hai algo peor, escuro, triste e repugnante...
Algo que todo o ser humano ten e que pouca xente recoñece.
Nas vísceras se esconden as sensacións escuras,
os sentimentos menos bonitos e quizáis máis salvaxes:
egoísmo, capricho, posesión, celo, odio, atraccións prohibidas,
luxuria, desexos pouco "éticos", pensamentos escuros...

Admito ser unha persoa caval e racional, boa xente din...
recoñezo entrar en conflicto algunha vez na vida
razón vs corazón... unhas veces gañou a razón, outras non
pero hai algo máis que tamén debo asumir, a parte visceral
algo incontrolable mora no meu ventre,
sensacións e sentimentos a "bocajarro", ás veces incontrolables

Teño que aprender a vivir con eso, acepto esa parte
Entra en conflicto co resto e escoce...
É unha dor irracional e incontrolable, so o aillamento me da paz
Afastarme da orixe, crear un caparazón...
non sei outro xeito de facelo e sempre me funcionou
o prezo que pago por esta situación é moi alto
no camiño quedou xente, cádaveres figurados lles chamo

Agora me atopo de novo na encrucillada de estar diposta,
ou non, a pagar outra vez ese prezo tan alto...
serei capaz de ver outra saída? ogallá...
pero cando as cousas doen tanto sen razón hai que aceptalas,
e se fora preciso escapar o máis lonxe posible
non podo ir a ningures pois estou moi ben aquí,
poño a cucha coma se fose unha tartaruga, a dor persiste...
non queda outra que pagar o alto prezo
liberar a alma do tormento supó o conflicto razon+corazón Vs vísceras

Prescindir dunha desas tres partes é impensable,
sería amputar unha parte do meu ser... pero quero vivir en paz.
En paz comigo mesma... o resto é prescindible

Vomito en forma de soños a raiba que produce,
as paga que menos o merece...
unha e outra vez, de s´pueto... calquera cousa me irrita
non queda máis que traballar para controlar
e non perder a pouca cordura que tiña...

Afástate, non te quero no meu camiño... fora!
Preciso voltar á normalidade dunha mente feliz,
tranquila consigo mesmo... pero de novo...
Corre, corre... lonxe, moi lonxe... muros, pedras...
calquera obstáculo que impida que a cordura se vaia...
debo resarcirme, estar en paz comigo...

Teño que ser coherente, coller esa escuridade
enterrala no máis fondo, deixar que se afunda
non permitir que me leve con ela, ao fondo
onde unha vez estiven.

Admito e acepto os meus defectos, os meus caprichos,
a miña raiba... pero sempre tento desfacerme dela...
A raiba é un factor común en toda a miña vida,
convive comigo, ás veces impide que respire
Aceptación, invasión, desolación, vacío, nada...

NADA, o prezo de sentir escuridade no interior
Fin?...